Week 1: Amsterdam - Delhi - Manali
Blijf op de hoogte en volg Marlieke
10 September 2017 | India, Manali
Zondag 3 september (Amsterdam/Schiphol)
16.00u stipt staan we op Schiphol en zwaaien we nog een keer naar mam. (Uiteraard hebben we al bedacht dat we veel te veel mee hebben, maar inmiddels zijn ons ook al dingen te binnen geschoten die we vergeten zijn.) Gister hadden we al problemen met online inchecken: Lufthansa ging prima, maar inchecken bij AirIndia was niet mogelijk. In hal 1a (nieuw) kunnen we gelukkig makkelijk inchecken voor beide vluchten. Natuurlijk is er toch weer iemand die z’n naam op de tickets niet goed had gecheckt, maar na de nodig papieren rompslomp is de hele groep ongeschonden door de douane gekomen.
Er volgt een christelijk praatje van Bert, eerste inleg in de pot en het eerste gezamenlijke drankje. Op naar de gate. Daar… stagneert de boel. Onze vlucht van 18:30u is vertraagd tot 19:00u, maar na die tijd wordt het mededelingenbord niet langer bijgewerkt. Er beginnen wel wat mensen zenuwachtig te worden, want we hebben maar 1,5u overstaptijd in Frankfurt. Na ruim 2u wachten wordt de vlucht geannuleerd: kapotte boardcomputer of zoiets. Of we de bagage weer willen ophalen bij de band (weer 45min wachten) en terug naar hal 1a willen gaan, zodat we daar omgeboekt kunnen worden.
Maar probeer een groep van 13 mensen maar eens om te boeken… Dus weer 2u verder, en de optie Amsterdam-München-Frankfurt-Delhi nagenoeg geweigerd, blijken er ineens nog voldoende stoelen geblokkeerd te zijn bij een directe vlucht van JetAir naar Delhi. En jawel! Die kunnen wij mooi krijgen! Komen we gelukkig toch nog op tijd aan om dinsdag de trein naar Dehradun te halen (anders hadden we moeten wachten tot donderdag…).
Voor de nacht worden we ondergebracht in een hotel bij Schiphol en zo liggen we na een nogal verlaat diner om 1:30u in de heerlijke bedden van hotel Ibis.
Maandag 4 september (Amsterdam – Delhi)
Keurig op tijd komt de hele groep aan in hal 3 op Schiphol. Maar… ook nu gaat het weer mis. 3 personen (inclusief Bert, de reisleider) zijn op een of andere manier niet op deze vlucht geboekt. Dat kan niet worden opgelost hier aan de balie van JetAir, omdat het een fout is geweest van AviaPartner (die ons gister hebben omgeboekt). Dus mogen zij wederom met hun hele hebben en houden naar hal 1a (= letterlijk de andere kant van Schiphol). Gelukkig kan het daar wel worden opgelost en na wederom een uur vertraging zitten we vandaag dan toch echt in een vliegtuig!
7,5u later, om 23.00u lokale tijd landen we op Delhi. Geld wisselen en dan gaat het echt avontuur beginnen!
Becky, onze roadcaptain, staat ons met een brede grijns op te wachten. We worden met z’n allen in een toeristenbusje geladen en om 1:30u netjes bij ons hotel afgeleverd.
Nog 1 biertje om te proosten dat we het toch maar mooi hebben gehaald en dan snel naar bed, want morgen om 5:00u op, voor de trein.
Dinsdag 5 september (Delhi – Dehradun)
5:00u even een theetje en een sapje en dan snel weer in het busje naar het station. Op weg daarheen vangen we een glimp op van Delhi. Erg bijzonder. Betonnen gebouwen en kleine huisjes, regelmatig nog niet afgebouwd of alweer half afgebrokkeld. Hoe de mensen wonen, geen idee. Stroomdraden die hout-touwtje aan elkaar geknutseld zijn. En vooral heel veel slapende mensen op straat… op de grond, in Riksja’s of Tuktuk’s, op karren of gewoon op de grond. Maar ze zijn niet te tellen.
Op het station is het op dit vroeg uur al een drukte van jewelste: bussen, taxi’s tuktuk’s en een hele boel dragers. Ook bij ons busje wordt al snel een handkar voorgereden waar al (!) onze tassen op gestapeld worden. Vervolgens wordt er onder de desbetreffende 6 heren even flink gebekvecht over wie er mogen tillen/trekken. De handkar met de enorme berg bagage wordt het perron op geduwd en geparkeerd bij de plek waar onze wagon wordt verwacht. Op het perron is het redelijk rustig, maar we kijken onze ogen uit. Overigens worden wij ook uitgebreid bekeken.
De trein bestaat uit verschillende wagons (in totaal een stuk of 20) variërend in luxe en de aan- of afwezigheid van airco. De goedkoopste wagons zijn bijna geheel van staal met klein getraliede raampjes. Ik wil niet weten hoe warm het daarbinnen is. Uit die raampjes steken vaak een paar ledematen, net als bij de open deuren. Een bijzonder gezicht, doet een beetje denken aan de trein naar Auschwitz.
Wij zitten in een wagon met airco en gereserveerde stoelen. 3 aan elke kant van het gangpad. Het ziet er allemaal wat oud uit, maar het zit vrij comfortabel. Onderweg krijgen een thermoskan thee en biscuitjes. En even later een ontbijtje: groenten omeletje en twee bruine sneetjes, voor de liefhebben ook boter en jam, en een fles water. Tussendoor komt er wel 7x een mannetje langs om de vloer te vegen.
Buiten trekt het landschap aan ons voorbij. Eerst de armoedige wijken van Delhi, met veel bouwvallen en afval die over muren in achterliggende veldjes wordt gegooid. Dat beeld gaat ove3r in akkerbouw met best aardig onderhouden gekleurde huisjes en tenslotte heuvelachtig bosrijk gebied.
Ondertussen passeren we enkele stations. Daar zitten mensen te wachten, liggen ook weer veel mensen te slapen en we zien dat bedelaars door de politie van het perron worden geweerd. Hoewel het klasse-systeem officieel is afgeschaft, zijn de verschillen op de perrons en tussen de wagons nog duidelijk zichtbaar.
Aangekomen in Dehradun: bagage wee rop een kar, drukke parkeerplaats op en alles en iedereen wordt in 4 kleine autootjes (of op het dak) gepropt. Even later worden we netjes bij ons hotel ten noorden van Dehradun gedropt. Bagage en personen worden over de juiste kamers verdeeld en er wordt ons een welverdiende lunch voorgeschoteld: linzen curry (dahl), rijst, pittige kip met saus en chappies (roti). Vervolgens wordt de rest van de crew aan ons voorgesteld en gaan we even kijken bij onze motoren die aan de andere kant van de weg gestald zijn. Allemaal glimmende gezichtjes ;-), dit gaat een mooi avontuur worden!
Vervolgens maken we een wandelingetje door het dorp (apen, koeien die worden uitgelaten, groente stalletjes en een dokter; en een kappertje voor Ed). Daarna knappen er een paar een klein uiltje en drinken we een gezellig biertje. Na het diner (hetzelfde als de lunch) taait iedereen al snel af. Lekker slapen na al deze eerste indrukken.
Woensdag 6 september (Dehradun – Barkot, 141 km) (Thee: Kemptieful, lunch: Damta)
Na een heerlijk ontbijtje met omelet en toast staan onze motoren al voor ons klaar op de oprit. Nadat iedereen opgetuigd is (en zo nodig kennis had gemaakt met de dodemansknop) kunnen we op pad. Eerst naar het tankstation. Daarna in optocht de bergen in.
Wat een fantastisch avontuur waar we aan begonnen zijn! Prachtig uitzicht over dalen en kloven. Op de meest idiote plekken doemt er dan ineens een dorpje op, gebouwd op de steilste hellingen en geverfd in de vrolijkste kleuren. Het ene dorpje is nagenoeg uitgestorven en andere bruisen van de mensen. Waar die vandaag komen, geen idee. Want op de wegen er naartoe is maar weinig verkeer. Maar in de dorpjes stuiten we meermalen op een verkeersinfarct, omdat er dan van twee kanten een toeristenbus (Indiase toeristen, nog nergens andere westerse bezoekers gezien) langs wil, op een weg waar wij als motorrijders maar nauwelijks tussen de bussen en geparkeerde auto’s door kunnen.
Zo komen we op een gegeven moment in een dorpje met heel veel toeristen. Veel mensen maken ons met gebaren al duidelijk dat we om moeten keren, maar onze roadcaptain rijdt stug door. Tot we bij een soort doodlopend stuk komen waar het wemelt van de mensen. Daar wijzen een aantal personen naar iets wat lijkt op de resten van een brug. Aha! We kunnen dus zo echt niet verder… Haha wat een mooie situatie, niet te filmen! Maar wij dus met z’n allen keerom.
Ik zit de hele dag lachend en grijnzend op de motor. Wat is het hier prachtig en wat een samenleving is dit. Overal waar wij komen staat het leven even stil. Want wij kijken hier nieuwsgierig rond, maar we zijn zelf ook een attractie op zich: die gekke blanke westerlingen in al die warme kleren in een lange slinger op de motor. Het moet een mooi gezicht zijn.
Regelmatig worden we aangegaapt en als we inhalen of ingehaald worden wordt, er naast het noodzakelijke getoeter, ook driftig naar ons gezwaaid en foto’s gemaakt. Zo komt er op een gegeven moment een wit klein autootje langs die ons al voor de derde keer enthousiast inhaalt. Je zou toch denken dat de lol er op een gegeven moment wel af is. Maar bij het eerstvolgende dorpje worden we uitgebreid gefilmd. En wanneer we even later aan de kant van de weg staat te pauzeren stop de auto bij ons en blijkt de vader van de 2 jongetjes achterin journalist te zijn. Hij wil graag een nieuwsitem over ons maken. Of hij ons mag interviewen. En zo worden een aantal van ons op beeld en geluid vastgelegd voor de Indiase TV.
Bij het laatste stukje zien we boven de bergen voor ons al erg donkere wolken. Als we maar op tijd binnen zijn… En inderdaad: wanneer we met z’n allen op onze veranda aan een welverdiend biertje zitten, terwijl we vol bewondering naar onze monteur zitten te kijken, die vol enthousiasme en passie een aantal motoren weer helemaal in orde zit te maken (niet dat er iets aan de hand leek te zijn), betrekt de lucht nog verder en wordt de felle bliksem direct gevolgd door een hemel splijtende donder. Het komende halfuur komt het met bakken uit de hemel.
Ons diner nuttigen we in het naastgelegen guesthouse. Een erg ongezellig, wit, tl-verlichte ruimte, met wc’s zonder elektriciteit en dus licht. Maar het eten gaat er weer met smaak in!
Donderdag 7 september (Barkot – Rohru, 145 km) (Thee: op een bosrijk pasje, Lunch: Tiuni)
Het is hier zo ongelooflijk groen! Waar we gister met name door lager loofgewas reden, rijden we vandaag vooral door naaldbos. Hele stukken langs een rivier, zodat je goed uitzicht hebt over de weg en mooie vergezichten. Als we dan wat hoger rijden kan je vaak in de diepte door de naaldbomen tegen de bergwanden prachtige gekleurde dorpjes zien liggen en in het dal in allerlei tinten groen verschillende akkertjes en rijstvelden. Vaak opgebouwd uit van die mooi terrassen.
De wegbedekking is vandaag ook wisselvallig te noemen. Hele stukken zijn echt prima asfalt, maar dan heel verraderlijk na een blinde bocht kan er soms ineens een heel stuk ontbreken. Ook nu weer regelmatig watertjes en watervallen langs de weg. Daar wordt overigens geen bruggetje overheen gebouwd, maar dat water stroomt gewoon over de weg. Vaak zitten op deze plekken ook diepe kuilen met keien in de weg, dus je moet goed kijken waar je rijdt. Bij deze watertjes is vaak ook bedrijvigheid: er worden auto’s en kleding gewassen of mensen zijn aan het drinken. Dit zijn ook vaak de plekken waar den mensen uit de toeristenbusjes (Indiërs) even plompverloren langs de weg op hurken hun behoefte zitten te doen.
Met de verandering van het landschap ook de mensen: we zien hier steeds meer moslims.
Eind van de dag weer ernstig onheilspellende wolken, maar helaas zijn we vandaag niet voor de bui binnen. En terwijl we tussen honderden toeterende auto’s in de file voor het dorp staan, schieten we maar snel in onze regenkleding. Er rijden hier heel veel prachtig gekleurde vrachtwagens die ons meestal maar weinig ruimte geven. En zo ook hier. De drukke weg door het dorp wordt op z’n Indisch gebruikt: heel hard toeterend door blijven duwen, zonder rekening te houden met anderen of enige efficiëntie. Hoewel het daardoor soms muurvast lijkt te staan, komt er toch altijd weer op wonderbaarlijke manier beweging in. Rakelings rijden auto’s en vrachtwagens dan langs elkaar, door ruimtes waarvan je dacht dat ze daar met geen mogelijkheid doorheen passen. En ondanks alle chaos gaat dit elke keer weer goed.
Vrijdag 8 september (Rohru – Sarahan, 139 km) (Thee: Sungri pas, Lunch: Jahkri / Rampur)
Vandaag beginnen we aan de eerste bergen. In de ochtend is het nog goed te doen: redelijke weggetjes, niet al te steil naar boven, met nog aardig berijdbaar wegdek.
De thee nuttigen we op een boers aandoend pasje en daarna gaat het avontuurlijke deel van de etappe van vandaag beginnen: steil naar beneden door blubber en keien. Nog wel door bebost gebied, geen open ravijnen aan de zijkant. Zo glibberen we een voor een rustig naar beneden (in z’n 1).
Daarna een stuk snelweg! Daar moet je je overigens niet te veel bij voorstellen hoor. Grote delen zijn goed asfalt en daar kunnen we dan ook af en toe de 75 km/u aantikken. Maar je moet niet raar opkijken als er ineens een flink gat in de weg zit of er zelfs een heel stuk van de weg weg is! Dat kan doordat het asfalt is weggeslagen en er dus ineens een erg onregelmatig, zanderig, bezaaid met keien stuk opdoemt. Of omdat er een landverzakking over de weg is geschoven en er dus zand en stenen op de weg ligt. In beide gevallen wordt er weinig van aangetrokken. De wegbelijning is er in sommige gevallen zelfs gewoon omheen getrokken. Ook als dat betekent dat er dan tijdelijk 1 weghelft opgeheven wordt. Rustig door blijven rijden en enthousiast blijven toeteren, dan komt iedereen er gewoon voorbij.
We lunchen langs de snelweg, het vrij standaard maaltje: witte rijst, gebakken rijst (met of zonder groenten: nasi), kip in een mild sausje, gebakken groenten, tempé of ei in een wat pittigere curry en dahl (= linzen in een soort kerrie saus).
Aan het eind van de middag komt de eerste echte uitdaging. Een scherpe bocht vrij steil omhoog brengt ons weer in landelijk en onontgonnen gebied. Maar het duurt niet lang voordat de weg overgaat in een aaneenschakeling van blubber, keien en ellende. Maar we weten aardig ongeschonden boven te komen na wat eindeloze kilometers lijken. Flink wat hoogtemeters gemaakt en prachtige vergezichten.
We komen aan in een stoffig dorpje waar we door de lokale bevolking vriendelijk de weg worden gewezen naar de rest van de groep. Vannacht slapen we in het gastenverblijf van een tempel. Een prachtig versierd complex met meerdere plekken voor hindoeïstische verering.
De borrel en het diner zijn op een terras en in een restaurant met uitzicht over de vallei en de daarachterliggende bergen. De eerste sneeuwtoppen zijn in zicht.
Zaterdag 9 september (Sarahan – Banjar, 148 km) (Thee: Sainj, Lunch: Ani, 2e Thee: Jalori pas)
Om 4:00u worden we gewekt door het gezang van de omroeper van de tempel. Dit gaat door tot onze wekker gaat om 6:00u, daarna is het weer stil. Wij moeten vandaag ook vroeg op, want we hebben een lange rit voor de boeg.
Maar eerste een bezoek aan de tempel. Deze moeten we op blote voeten betreden en het is verboden om foto’s te maken, dus fototoestel en telefoon moeten we inleveren. Dan krijgen we nog een soort gekleurd mutsje op. Net als bij het gastenverblijf bestaat de tempel voornamelijk uit hout. De gootlijsten zijn allemaal versierd met houtsnijwerk en de deuren zijn versierd met zilverwerken platen waarin middels reliëfbeelden hele verhalen zijn afgebeeld. Sommige drempels zijn bedekt met koper platen. We moeten helemaal achterin het complex zijn en bovenin (3 trappen op) is een heerlijk kitsch hindoestaans altaar. Deze wordt bewaakt met videocamera’s en er staan tralies voor. Gezellige bedoening hoor… Een verdieping lager nog zo’n soortgelijk altaar, deze kunnen we zelfs alleen door een raampje bewonderen.
Na het ontbijt weer de weg op. Eerst dat verschrikkelijke weggetje terug naar beneden. Die naar beneden best mee blijkt te vallen (gelukkig is het de laatste 2 dagen droog geweest) en bovendien lijkt ie nu een stuk korter. Dan weer een stuk “snelweg”. We rijden in de volle zon en dat is best warm!
Voor de lunch in Ani is er wat onduidelijkheid over waar we gaan eten en waar we mogen parkeren. Waardoor we in de brandende zon moeten wachten en een aantal keer moeten verplaatsen. Er is een simpele lunch besteld, want 2x per dag een uitgebreide rijsttafel is best wel veel. Dus wij denken dat de noedels met groenten, die na enige tijd eindelijk geserveerd wordt, onze lunch is en laten het ons goed smeken. Maar daarna wordt er toch nog een volledige rijsttafel geserveerd…
Het laatste deel van deze etappe gaat over de Jalori pas. Bert en Becky hebben ons al gewaarschuwd dat de weg bij de top met name erg slecht is en de afdeling heel steil. De crew verzoekt ons af te dalen in de eerste versnelling. Maar het blijkt dat ze de weg gaan asfalteren en het egaliseren is al gedaan. Dus dat scheelt weer een slok op een borrel.
Er wordt hier in de omgeving veel aan de wegen geklust. Dan zie je op sommige plekken mensen (mannen en verbazingwekkend veel vrouwen) die aan de rand van de weg de rotsmuur aan het weg bikkelen zijn. De rotsblokken worden vervolgens met de hand verder geklopt tot kleine kiezels. Deze worden dan verderop weer uitgestrooid om de weg te egaliseren en een onderlaag te creëren voor het asfalt.
Sowieso wordt er hier overal veel gebouwd. Op willekeurige plekken langs de weg liggen dan ineens grote hopen bakstenen en op de meest afgelegen gebieden zie je naast de weg vanuit de diepte op haast onzichtbare en gruwelijk steile paadjes of trapjes kleine mannetjes en vrouwtjes met minstens 80kg aan bakstenen op hun rug naar boven klimmen. Zij tillen dus 1,5 of meer keer hun eigen gewicht op hun hoofd/rug. Ook langs de weg zie je vaak mensen lopen met grote manden of bijeengebonden gewassen (in grotere pakketten dan de mensen zelf zijn) op hun rug.
De architectuur verandert ook. Eerst waren het een soort betonnen bungalows, nu zien we woonvilla’s van 4 verdiepingen hoog. Met op elke verdieping rondom een vrolijk met houtsnijwerk en kleuren versierd balkon, schattige ramen en schuine daken met grappig dakkapelletjes.
Bovenop de pas (Jalori, 3221m) staan een tempeltje en een paar hutjes die chai (= thee) en snoepgoed verkopen. De man van de thee lijkt wel 120 jaar oud en maakt de thee in een pot / pan die in een soort oventje direct op de kolen staat.
’s Avonds slapen we in zo’n villa in een dorp midden in de bossen aan een riviertje. Het avondeten (dit keer ook pasta!) eten we gezellig onder een afdakje in de tuin.
Zondag 10 september (Banjar – Manali, 114km) (Thee: Aut(a), Lunch: Manali)
Met de hele groep hebben we gisteravond besloten om op tijd weg te rijden, zodat we bijtijds in Manali aankomen en daar kunnen lunchen en de toerist uit kunnen hangen. Zo zitten we dus al om 6:30u aan het ontbijt. De tocht van vandaag leidt ons eerst weer over een snelweg, langs een snelstromende modderige rivier naar een stuwdam. De gehele tijd spettert het af en aan, dus we rijden weer als een karavaan, door de dorpjes op onze route. Dit keer ook nog in felgekleurde regenjassen.
Na de stuwdam rijden we meteen door een 2,5 km lange tunnel. Daarna over een wat drukke weg door meerdere dorpjes, wat uiteraard geregeld tot Indiase opstoppingen leidt.
Om 13:00u komen we aan in Manali, een zeer toeristisch dorp, wat bijna geheel uit hotels lijkt te bestaan. We lunchen bij een goed restaurant op de “Kalverstraat van Manali”. Eindelijk eens wat anders dan kip met rijst: lam Hongkong stijl met rijst. Erg smakelijk.
Daarna slenteren we een tijdje door de straten vol met winkeltjes en uithangborden. Continu worden we gevraagd of we misschien een massage willen of dat we het smekende bedelende kind wat geld of eten willen geven. Ook bezoeken we de eerste Boeddhistische tempel en zien we dus ook de eerste gebedsmolentjes.
Nog vol van de lunch eet iedereen ’s avonds wat minder dan gewoonlijk van de gebruikelijke samenstelling van de avondmaaltijd. Op tijd gaat iedereen richting zijn of haar bed; vannacht heerlijk slapen in deze goeie bedden, want morgen gaan we echt de hoogte in. De eerste Diamox is ingenomen.
16.00u stipt staan we op Schiphol en zwaaien we nog een keer naar mam. (Uiteraard hebben we al bedacht dat we veel te veel mee hebben, maar inmiddels zijn ons ook al dingen te binnen geschoten die we vergeten zijn.) Gister hadden we al problemen met online inchecken: Lufthansa ging prima, maar inchecken bij AirIndia was niet mogelijk. In hal 1a (nieuw) kunnen we gelukkig makkelijk inchecken voor beide vluchten. Natuurlijk is er toch weer iemand die z’n naam op de tickets niet goed had gecheckt, maar na de nodig papieren rompslomp is de hele groep ongeschonden door de douane gekomen.
Er volgt een christelijk praatje van Bert, eerste inleg in de pot en het eerste gezamenlijke drankje. Op naar de gate. Daar… stagneert de boel. Onze vlucht van 18:30u is vertraagd tot 19:00u, maar na die tijd wordt het mededelingenbord niet langer bijgewerkt. Er beginnen wel wat mensen zenuwachtig te worden, want we hebben maar 1,5u overstaptijd in Frankfurt. Na ruim 2u wachten wordt de vlucht geannuleerd: kapotte boardcomputer of zoiets. Of we de bagage weer willen ophalen bij de band (weer 45min wachten) en terug naar hal 1a willen gaan, zodat we daar omgeboekt kunnen worden.
Maar probeer een groep van 13 mensen maar eens om te boeken… Dus weer 2u verder, en de optie Amsterdam-München-Frankfurt-Delhi nagenoeg geweigerd, blijken er ineens nog voldoende stoelen geblokkeerd te zijn bij een directe vlucht van JetAir naar Delhi. En jawel! Die kunnen wij mooi krijgen! Komen we gelukkig toch nog op tijd aan om dinsdag de trein naar Dehradun te halen (anders hadden we moeten wachten tot donderdag…).
Voor de nacht worden we ondergebracht in een hotel bij Schiphol en zo liggen we na een nogal verlaat diner om 1:30u in de heerlijke bedden van hotel Ibis.
Maandag 4 september (Amsterdam – Delhi)
Keurig op tijd komt de hele groep aan in hal 3 op Schiphol. Maar… ook nu gaat het weer mis. 3 personen (inclusief Bert, de reisleider) zijn op een of andere manier niet op deze vlucht geboekt. Dat kan niet worden opgelost hier aan de balie van JetAir, omdat het een fout is geweest van AviaPartner (die ons gister hebben omgeboekt). Dus mogen zij wederom met hun hele hebben en houden naar hal 1a (= letterlijk de andere kant van Schiphol). Gelukkig kan het daar wel worden opgelost en na wederom een uur vertraging zitten we vandaag dan toch echt in een vliegtuig!
7,5u later, om 23.00u lokale tijd landen we op Delhi. Geld wisselen en dan gaat het echt avontuur beginnen!
Becky, onze roadcaptain, staat ons met een brede grijns op te wachten. We worden met z’n allen in een toeristenbusje geladen en om 1:30u netjes bij ons hotel afgeleverd.
Nog 1 biertje om te proosten dat we het toch maar mooi hebben gehaald en dan snel naar bed, want morgen om 5:00u op, voor de trein.
Dinsdag 5 september (Delhi – Dehradun)
5:00u even een theetje en een sapje en dan snel weer in het busje naar het station. Op weg daarheen vangen we een glimp op van Delhi. Erg bijzonder. Betonnen gebouwen en kleine huisjes, regelmatig nog niet afgebouwd of alweer half afgebrokkeld. Hoe de mensen wonen, geen idee. Stroomdraden die hout-touwtje aan elkaar geknutseld zijn. En vooral heel veel slapende mensen op straat… op de grond, in Riksja’s of Tuktuk’s, op karren of gewoon op de grond. Maar ze zijn niet te tellen.
Op het station is het op dit vroeg uur al een drukte van jewelste: bussen, taxi’s tuktuk’s en een hele boel dragers. Ook bij ons busje wordt al snel een handkar voorgereden waar al (!) onze tassen op gestapeld worden. Vervolgens wordt er onder de desbetreffende 6 heren even flink gebekvecht over wie er mogen tillen/trekken. De handkar met de enorme berg bagage wordt het perron op geduwd en geparkeerd bij de plek waar onze wagon wordt verwacht. Op het perron is het redelijk rustig, maar we kijken onze ogen uit. Overigens worden wij ook uitgebreid bekeken.
De trein bestaat uit verschillende wagons (in totaal een stuk of 20) variërend in luxe en de aan- of afwezigheid van airco. De goedkoopste wagons zijn bijna geheel van staal met klein getraliede raampjes. Ik wil niet weten hoe warm het daarbinnen is. Uit die raampjes steken vaak een paar ledematen, net als bij de open deuren. Een bijzonder gezicht, doet een beetje denken aan de trein naar Auschwitz.
Wij zitten in een wagon met airco en gereserveerde stoelen. 3 aan elke kant van het gangpad. Het ziet er allemaal wat oud uit, maar het zit vrij comfortabel. Onderweg krijgen een thermoskan thee en biscuitjes. En even later een ontbijtje: groenten omeletje en twee bruine sneetjes, voor de liefhebben ook boter en jam, en een fles water. Tussendoor komt er wel 7x een mannetje langs om de vloer te vegen.
Buiten trekt het landschap aan ons voorbij. Eerst de armoedige wijken van Delhi, met veel bouwvallen en afval die over muren in achterliggende veldjes wordt gegooid. Dat beeld gaat ove3r in akkerbouw met best aardig onderhouden gekleurde huisjes en tenslotte heuvelachtig bosrijk gebied.
Ondertussen passeren we enkele stations. Daar zitten mensen te wachten, liggen ook weer veel mensen te slapen en we zien dat bedelaars door de politie van het perron worden geweerd. Hoewel het klasse-systeem officieel is afgeschaft, zijn de verschillen op de perrons en tussen de wagons nog duidelijk zichtbaar.
Aangekomen in Dehradun: bagage wee rop een kar, drukke parkeerplaats op en alles en iedereen wordt in 4 kleine autootjes (of op het dak) gepropt. Even later worden we netjes bij ons hotel ten noorden van Dehradun gedropt. Bagage en personen worden over de juiste kamers verdeeld en er wordt ons een welverdiende lunch voorgeschoteld: linzen curry (dahl), rijst, pittige kip met saus en chappies (roti). Vervolgens wordt de rest van de crew aan ons voorgesteld en gaan we even kijken bij onze motoren die aan de andere kant van de weg gestald zijn. Allemaal glimmende gezichtjes ;-), dit gaat een mooi avontuur worden!
Vervolgens maken we een wandelingetje door het dorp (apen, koeien die worden uitgelaten, groente stalletjes en een dokter; en een kappertje voor Ed). Daarna knappen er een paar een klein uiltje en drinken we een gezellig biertje. Na het diner (hetzelfde als de lunch) taait iedereen al snel af. Lekker slapen na al deze eerste indrukken.
Woensdag 6 september (Dehradun – Barkot, 141 km) (Thee: Kemptieful, lunch: Damta)
Na een heerlijk ontbijtje met omelet en toast staan onze motoren al voor ons klaar op de oprit. Nadat iedereen opgetuigd is (en zo nodig kennis had gemaakt met de dodemansknop) kunnen we op pad. Eerst naar het tankstation. Daarna in optocht de bergen in.
Wat een fantastisch avontuur waar we aan begonnen zijn! Prachtig uitzicht over dalen en kloven. Op de meest idiote plekken doemt er dan ineens een dorpje op, gebouwd op de steilste hellingen en geverfd in de vrolijkste kleuren. Het ene dorpje is nagenoeg uitgestorven en andere bruisen van de mensen. Waar die vandaag komen, geen idee. Want op de wegen er naartoe is maar weinig verkeer. Maar in de dorpjes stuiten we meermalen op een verkeersinfarct, omdat er dan van twee kanten een toeristenbus (Indiase toeristen, nog nergens andere westerse bezoekers gezien) langs wil, op een weg waar wij als motorrijders maar nauwelijks tussen de bussen en geparkeerde auto’s door kunnen.
Zo komen we op een gegeven moment in een dorpje met heel veel toeristen. Veel mensen maken ons met gebaren al duidelijk dat we om moeten keren, maar onze roadcaptain rijdt stug door. Tot we bij een soort doodlopend stuk komen waar het wemelt van de mensen. Daar wijzen een aantal personen naar iets wat lijkt op de resten van een brug. Aha! We kunnen dus zo echt niet verder… Haha wat een mooie situatie, niet te filmen! Maar wij dus met z’n allen keerom.
Ik zit de hele dag lachend en grijnzend op de motor. Wat is het hier prachtig en wat een samenleving is dit. Overal waar wij komen staat het leven even stil. Want wij kijken hier nieuwsgierig rond, maar we zijn zelf ook een attractie op zich: die gekke blanke westerlingen in al die warme kleren in een lange slinger op de motor. Het moet een mooi gezicht zijn.
Regelmatig worden we aangegaapt en als we inhalen of ingehaald worden wordt, er naast het noodzakelijke getoeter, ook driftig naar ons gezwaaid en foto’s gemaakt. Zo komt er op een gegeven moment een wit klein autootje langs die ons al voor de derde keer enthousiast inhaalt. Je zou toch denken dat de lol er op een gegeven moment wel af is. Maar bij het eerstvolgende dorpje worden we uitgebreid gefilmd. En wanneer we even later aan de kant van de weg staat te pauzeren stop de auto bij ons en blijkt de vader van de 2 jongetjes achterin journalist te zijn. Hij wil graag een nieuwsitem over ons maken. Of hij ons mag interviewen. En zo worden een aantal van ons op beeld en geluid vastgelegd voor de Indiase TV.
Bij het laatste stukje zien we boven de bergen voor ons al erg donkere wolken. Als we maar op tijd binnen zijn… En inderdaad: wanneer we met z’n allen op onze veranda aan een welverdiend biertje zitten, terwijl we vol bewondering naar onze monteur zitten te kijken, die vol enthousiasme en passie een aantal motoren weer helemaal in orde zit te maken (niet dat er iets aan de hand leek te zijn), betrekt de lucht nog verder en wordt de felle bliksem direct gevolgd door een hemel splijtende donder. Het komende halfuur komt het met bakken uit de hemel.
Ons diner nuttigen we in het naastgelegen guesthouse. Een erg ongezellig, wit, tl-verlichte ruimte, met wc’s zonder elektriciteit en dus licht. Maar het eten gaat er weer met smaak in!
Donderdag 7 september (Barkot – Rohru, 145 km) (Thee: op een bosrijk pasje, Lunch: Tiuni)
Het is hier zo ongelooflijk groen! Waar we gister met name door lager loofgewas reden, rijden we vandaag vooral door naaldbos. Hele stukken langs een rivier, zodat je goed uitzicht hebt over de weg en mooie vergezichten. Als we dan wat hoger rijden kan je vaak in de diepte door de naaldbomen tegen de bergwanden prachtige gekleurde dorpjes zien liggen en in het dal in allerlei tinten groen verschillende akkertjes en rijstvelden. Vaak opgebouwd uit van die mooi terrassen.
De wegbedekking is vandaag ook wisselvallig te noemen. Hele stukken zijn echt prima asfalt, maar dan heel verraderlijk na een blinde bocht kan er soms ineens een heel stuk ontbreken. Ook nu weer regelmatig watertjes en watervallen langs de weg. Daar wordt overigens geen bruggetje overheen gebouwd, maar dat water stroomt gewoon over de weg. Vaak zitten op deze plekken ook diepe kuilen met keien in de weg, dus je moet goed kijken waar je rijdt. Bij deze watertjes is vaak ook bedrijvigheid: er worden auto’s en kleding gewassen of mensen zijn aan het drinken. Dit zijn ook vaak de plekken waar den mensen uit de toeristenbusjes (Indiërs) even plompverloren langs de weg op hurken hun behoefte zitten te doen.
Met de verandering van het landschap ook de mensen: we zien hier steeds meer moslims.
Eind van de dag weer ernstig onheilspellende wolken, maar helaas zijn we vandaag niet voor de bui binnen. En terwijl we tussen honderden toeterende auto’s in de file voor het dorp staan, schieten we maar snel in onze regenkleding. Er rijden hier heel veel prachtig gekleurde vrachtwagens die ons meestal maar weinig ruimte geven. En zo ook hier. De drukke weg door het dorp wordt op z’n Indisch gebruikt: heel hard toeterend door blijven duwen, zonder rekening te houden met anderen of enige efficiëntie. Hoewel het daardoor soms muurvast lijkt te staan, komt er toch altijd weer op wonderbaarlijke manier beweging in. Rakelings rijden auto’s en vrachtwagens dan langs elkaar, door ruimtes waarvan je dacht dat ze daar met geen mogelijkheid doorheen passen. En ondanks alle chaos gaat dit elke keer weer goed.
Vrijdag 8 september (Rohru – Sarahan, 139 km) (Thee: Sungri pas, Lunch: Jahkri / Rampur)
Vandaag beginnen we aan de eerste bergen. In de ochtend is het nog goed te doen: redelijke weggetjes, niet al te steil naar boven, met nog aardig berijdbaar wegdek.
De thee nuttigen we op een boers aandoend pasje en daarna gaat het avontuurlijke deel van de etappe van vandaag beginnen: steil naar beneden door blubber en keien. Nog wel door bebost gebied, geen open ravijnen aan de zijkant. Zo glibberen we een voor een rustig naar beneden (in z’n 1).
Daarna een stuk snelweg! Daar moet je je overigens niet te veel bij voorstellen hoor. Grote delen zijn goed asfalt en daar kunnen we dan ook af en toe de 75 km/u aantikken. Maar je moet niet raar opkijken als er ineens een flink gat in de weg zit of er zelfs een heel stuk van de weg weg is! Dat kan doordat het asfalt is weggeslagen en er dus ineens een erg onregelmatig, zanderig, bezaaid met keien stuk opdoemt. Of omdat er een landverzakking over de weg is geschoven en er dus zand en stenen op de weg ligt. In beide gevallen wordt er weinig van aangetrokken. De wegbelijning is er in sommige gevallen zelfs gewoon omheen getrokken. Ook als dat betekent dat er dan tijdelijk 1 weghelft opgeheven wordt. Rustig door blijven rijden en enthousiast blijven toeteren, dan komt iedereen er gewoon voorbij.
We lunchen langs de snelweg, het vrij standaard maaltje: witte rijst, gebakken rijst (met of zonder groenten: nasi), kip in een mild sausje, gebakken groenten, tempé of ei in een wat pittigere curry en dahl (= linzen in een soort kerrie saus).
Aan het eind van de middag komt de eerste echte uitdaging. Een scherpe bocht vrij steil omhoog brengt ons weer in landelijk en onontgonnen gebied. Maar het duurt niet lang voordat de weg overgaat in een aaneenschakeling van blubber, keien en ellende. Maar we weten aardig ongeschonden boven te komen na wat eindeloze kilometers lijken. Flink wat hoogtemeters gemaakt en prachtige vergezichten.
We komen aan in een stoffig dorpje waar we door de lokale bevolking vriendelijk de weg worden gewezen naar de rest van de groep. Vannacht slapen we in het gastenverblijf van een tempel. Een prachtig versierd complex met meerdere plekken voor hindoeïstische verering.
De borrel en het diner zijn op een terras en in een restaurant met uitzicht over de vallei en de daarachterliggende bergen. De eerste sneeuwtoppen zijn in zicht.
Zaterdag 9 september (Sarahan – Banjar, 148 km) (Thee: Sainj, Lunch: Ani, 2e Thee: Jalori pas)
Om 4:00u worden we gewekt door het gezang van de omroeper van de tempel. Dit gaat door tot onze wekker gaat om 6:00u, daarna is het weer stil. Wij moeten vandaag ook vroeg op, want we hebben een lange rit voor de boeg.
Maar eerste een bezoek aan de tempel. Deze moeten we op blote voeten betreden en het is verboden om foto’s te maken, dus fototoestel en telefoon moeten we inleveren. Dan krijgen we nog een soort gekleurd mutsje op. Net als bij het gastenverblijf bestaat de tempel voornamelijk uit hout. De gootlijsten zijn allemaal versierd met houtsnijwerk en de deuren zijn versierd met zilverwerken platen waarin middels reliëfbeelden hele verhalen zijn afgebeeld. Sommige drempels zijn bedekt met koper platen. We moeten helemaal achterin het complex zijn en bovenin (3 trappen op) is een heerlijk kitsch hindoestaans altaar. Deze wordt bewaakt met videocamera’s en er staan tralies voor. Gezellige bedoening hoor… Een verdieping lager nog zo’n soortgelijk altaar, deze kunnen we zelfs alleen door een raampje bewonderen.
Na het ontbijt weer de weg op. Eerst dat verschrikkelijke weggetje terug naar beneden. Die naar beneden best mee blijkt te vallen (gelukkig is het de laatste 2 dagen droog geweest) en bovendien lijkt ie nu een stuk korter. Dan weer een stuk “snelweg”. We rijden in de volle zon en dat is best warm!
Voor de lunch in Ani is er wat onduidelijkheid over waar we gaan eten en waar we mogen parkeren. Waardoor we in de brandende zon moeten wachten en een aantal keer moeten verplaatsen. Er is een simpele lunch besteld, want 2x per dag een uitgebreide rijsttafel is best wel veel. Dus wij denken dat de noedels met groenten, die na enige tijd eindelijk geserveerd wordt, onze lunch is en laten het ons goed smeken. Maar daarna wordt er toch nog een volledige rijsttafel geserveerd…
Het laatste deel van deze etappe gaat over de Jalori pas. Bert en Becky hebben ons al gewaarschuwd dat de weg bij de top met name erg slecht is en de afdeling heel steil. De crew verzoekt ons af te dalen in de eerste versnelling. Maar het blijkt dat ze de weg gaan asfalteren en het egaliseren is al gedaan. Dus dat scheelt weer een slok op een borrel.
Er wordt hier in de omgeving veel aan de wegen geklust. Dan zie je op sommige plekken mensen (mannen en verbazingwekkend veel vrouwen) die aan de rand van de weg de rotsmuur aan het weg bikkelen zijn. De rotsblokken worden vervolgens met de hand verder geklopt tot kleine kiezels. Deze worden dan verderop weer uitgestrooid om de weg te egaliseren en een onderlaag te creëren voor het asfalt.
Sowieso wordt er hier overal veel gebouwd. Op willekeurige plekken langs de weg liggen dan ineens grote hopen bakstenen en op de meest afgelegen gebieden zie je naast de weg vanuit de diepte op haast onzichtbare en gruwelijk steile paadjes of trapjes kleine mannetjes en vrouwtjes met minstens 80kg aan bakstenen op hun rug naar boven klimmen. Zij tillen dus 1,5 of meer keer hun eigen gewicht op hun hoofd/rug. Ook langs de weg zie je vaak mensen lopen met grote manden of bijeengebonden gewassen (in grotere pakketten dan de mensen zelf zijn) op hun rug.
De architectuur verandert ook. Eerst waren het een soort betonnen bungalows, nu zien we woonvilla’s van 4 verdiepingen hoog. Met op elke verdieping rondom een vrolijk met houtsnijwerk en kleuren versierd balkon, schattige ramen en schuine daken met grappig dakkapelletjes.
Bovenop de pas (Jalori, 3221m) staan een tempeltje en een paar hutjes die chai (= thee) en snoepgoed verkopen. De man van de thee lijkt wel 120 jaar oud en maakt de thee in een pot / pan die in een soort oventje direct op de kolen staat.
’s Avonds slapen we in zo’n villa in een dorp midden in de bossen aan een riviertje. Het avondeten (dit keer ook pasta!) eten we gezellig onder een afdakje in de tuin.
Zondag 10 september (Banjar – Manali, 114km) (Thee: Aut(a), Lunch: Manali)
Met de hele groep hebben we gisteravond besloten om op tijd weg te rijden, zodat we bijtijds in Manali aankomen en daar kunnen lunchen en de toerist uit kunnen hangen. Zo zitten we dus al om 6:30u aan het ontbijt. De tocht van vandaag leidt ons eerst weer over een snelweg, langs een snelstromende modderige rivier naar een stuwdam. De gehele tijd spettert het af en aan, dus we rijden weer als een karavaan, door de dorpjes op onze route. Dit keer ook nog in felgekleurde regenjassen.
Na de stuwdam rijden we meteen door een 2,5 km lange tunnel. Daarna over een wat drukke weg door meerdere dorpjes, wat uiteraard geregeld tot Indiase opstoppingen leidt.
Om 13:00u komen we aan in Manali, een zeer toeristisch dorp, wat bijna geheel uit hotels lijkt te bestaan. We lunchen bij een goed restaurant op de “Kalverstraat van Manali”. Eindelijk eens wat anders dan kip met rijst: lam Hongkong stijl met rijst. Erg smakelijk.
Daarna slenteren we een tijdje door de straten vol met winkeltjes en uithangborden. Continu worden we gevraagd of we misschien een massage willen of dat we het smekende bedelende kind wat geld of eten willen geven. Ook bezoeken we de eerste Boeddhistische tempel en zien we dus ook de eerste gebedsmolentjes.
Nog vol van de lunch eet iedereen ’s avonds wat minder dan gewoonlijk van de gebruikelijke samenstelling van de avondmaaltijd. Op tijd gaat iedereen richting zijn of haar bed; vannacht heerlijk slapen in deze goeie bedden, want morgen gaan we echt de hoogte in. De eerste Diamox is ingenomen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
