Nicaragua

Ma 24 november
Nadat we de vorige dag met veel wikken en wegen de backpacks hebben ingepakt (wat moet er wel mee, en wat is alleen maar last, vergeet ik nu niet iets belangrijks?) gaan we om half 7 de deur uit richting Schiphol. Ruim op tijd checken we in en nemen we plaats bij de gate. Aangezien we via Houston (USA) vliegen volgen de nodige veiligheidschecks en worden we de hemd van het lijf gevraagd over onze bestemming en de rede van de trip. Als ze er zeker van zijn dat niemand van ons een bom of anderszins terroristische apparaten bij zich heeft lijkt ons niets meer in de weg te staan om aan onze vakantie te beginnen. Helaas is niets minder waar. Nadat we zelf al hadden vastgesteld dat er monteurs met de linker motor van het vliegtuig bezig waren, volgt het bericht: "vanwege een technisch probleem zal ons vertrek een half uur worden uitgesteld, we zullen om half 11 vertrekken". Een half uurtje, dat is nog geen probleem. We hebben 2 uur om over te stappen op Houston, dus dat moet wel lukken. Maar half 11 wordt 11 uur en de monteurs blijven druk bezig met de motor. Uiteindelijk vertrekken we 2 uur later dan gepland, waarbij er wordt medegedeeld dat aanvullende vluchten zullen worden omgeboekt zodra we zijn vertrokken.  
Na een prima vlucht landen we 's avonds op Houston. Tot onze verrassing ligt daar onze bagage al klaar op de band, net als een boekje vol vouchers en de bijbehorende uitleg. Morgenochtend vroeg zullen we via Miami naar Managua vliegen. Nu worden we verwezen naar het busstation waar we een shuttle moeten pakken naar de Red Roof Inn, waar we een paar uur zullen kunnen slapen in afwachting van onze omgeboekte vlucht. Prima motel, een kamer met 2 queensize bedden, een grote douche en een gratis maaltijd op de kamer...

Di 25 november
Na een paar uur slaap vliegen we via Miami naar Managua. Omdat we niet kunnen vinden waar de bussen vertrekken besluiten we maar met de taxi te gaan. Geen airco, maar open ramen fungeren als verkoeling. De beste man die ons vervoerd heeft korte mouwen aan, maar zodra we onderweg zijn trekt hij een soort lange mouw aan over zijn linkerarm, zodat deze tegen de zon beschermd is. Slim, vinden we, maar later blijkt dat veel mensen dit doen. Er zijn zelfs speciale synthetische versies. 
Managua is de hoofdstad van Nicaragua. Een vrij nieuwe stad, die uit de grond gestampt is omdat Leon en Granada het niet eens konden worden over welke stad nou de hoofdstad zou zijn. Dan maar een geheel nieuwe stad, waarom niet? Terwijl we de "stad" in rijden, vragen we ons af waar het stad-gedeelte blijft. Geen hoge gebouwen, alleen laagbouw, veel winkeltjes in simpele gebouwtje, veel mensen op straat, het is eigenlijk meer een uit de kluiten gewassen dorp. En ineens zijn we dan op het busstation "in het midden van de stad". Bij de beschrijvingen in de reisgidsen had ik me er toch iets anders bij voorgesteld. 
Op het busstation staan een heleboel oude Amerikaanse schoolbussen met daarop de namen van de steden geschilderd waar de bussen tussen pendelen, bagage er op en een heleboel mensen erin. En in een soort ventweg is een rijtje gebouwen wat zich het best laat omschrijven als een pitstop. Allerlei open carports met bordjes er boven met de plaats van bestemming. Her en der staan er een paar microbusjes in. Kleine busjes waar 15 personen in passen. Waar de grote bussen helemaal volgepropt worden, geldt hier vol is vol. Voor 51 cordobas = ongeveer €1.0, rijden we in 2 uur tijd naar Leon. Met airco! Gelukkig maar, want het is zo'n 30 graden buiten. Het wegdek is prima en de chauffeur scheurt lekker door. 
Zo komen we rond de middag aan bij het busstation net buiten Leon. Zodra we uitstappen staan er meteen 3 mannen naast ons met fietstaxi's. Omdat het een beetje begint te spetteren stappen we snel in de overdekte bakfiets en even later begint het goed te regenen. Gelukkig zijn we niet gaan lopen. Hij rijdt ons zigzaggend door allerlei straatjes, bestaande uit betonnen lage huisjes met heel veel winkeltjes met heel veel spulletjes. Het lijkt een grote bazaar, maar dan met brede wegen. Hij zet ons af in het midden van Leon bij de kathedraal. Letterlijk en figuurlijk, want we betalen natuurlijk veel te veel voor dit ritje... We wilden eigenlijk naar een ander hostel, maar het regent nu behoorlijk en om de hoek zit ook een goed hostel. Waar we dan maar voor een bed in de dormitorio vragen. Als je bij ViaVia binnenloopt kom je eerst in een groot café-restaurant, verder door naar achter loop je door een half overdekte binnentuin met hangmatten en veel planten. Helemaal achterin zijn er 2 dorms en een paar 2 persoonskamers rondom een binnentuin met heel veel groen. Het. Is een mooi hostel en de dorm waar we slapen heeft 7 bedden en een eigen badkamer. Prima, voor $7 per nacht, inclusief ontbijt. 40 uur na vertrek uit Amsterdam kan onze vakantie dan eindelijk beginnen!de meeste mensen spreken geen Engels, maar gelukkig spreekt Kelly een woordje Spaans en komen we zeker wel op de plek waar we willen zijn. Ik vind het wel heel erg jammer dat ik niet met de locale kan praten, dus heb ik op de eerste dag al besloten om een cursus Spaans te gaan doen als ik thuis kom!
Eind van de middag lopen we een stukje door de stad om de eerste boodschapjes te doen en wat van de cultuur op te snuiven. Het is nog steeds bewolkt en het is redelijk stil op straat. Dus we zien nog weinig van het bruisende stadsleven in Leon. Als we even later een heerlijke koude cola drinken in een cafeetje begint het echt te hozen! Nu snappen we waarom de meeste stoepen zo hoog zijn. Soms zelfs zo hoog dat je er met een soort trappetje af moet stappen. Het blijft gieten en na 15 minuten staan de straten blank. Op de hoek waar wij zitten staat het minstens 20cm hoog. We blijven nog maar even zitten...

Woe 26 november
Om feeling te krijgen met de Nicaruaanse cultuur en Leon te leren kennen maken we een stadswandeling. Deze leidt ons langs vele kerkjes, marktjes en de universiteit. De Basilica op het centrale plein bekijken we ook van binnen. Hoewel de muren er aan de buitenkant vrij sober uit zien, bovendien wat verweerd, zijn de muren aan de binnenkant redelijk versierd. In alle zijbeuken hangen grote schilderijen die het verhaal van de kruisiging van Jezus vertellen en het altaar is rijkelijk met goud versierd. Daar achter hangen prachtige schilderijen met reliëf. Voor een kleine bijdrage mogen we ook op het dak kijken. Daar zijn ze uitgebreid bezig met de renovatie, wat inhoudt dat alles opnieuw gewit wordt. Het doet haast pijn aan onze ogen. Op onze blote voetjes, want ze willen geen zwarte voetstappen op het smetteloze wit, lopen we een rondje over het dak met vele koepels en een prachtig uitzicht over de stad. Zo valt het nog meer op dat er zoveel groen in de stad is. Overal zie je (palm)bomen boven de daken uit komen. 
Zo overdag, met mooi weer is het een hele andere stad. Er lopen veel mensen op straat, er zijn heel veel kraampjes met heel veel (dezelfde spulletjes). Mensen kijken wel naar ons, maar zijn niet opdringerig. Heel af en toe wordt ons gevraagd of we iets te eten willen kopen, maar na een "no gracias" lopen ze net zo vrolijk weer door. We zien heel veel jonge stelletjes lopen en de jongens lijken de meisjes op handen te dragen en de meisjes kijken trots om zich heen met hun man aan hun zijde. Maar de echte verhalen zijn anders. Er is in Nicaragua veel sprake van tienerzwangerschappen. Vrouwen worden "lui" geacht als ze anticonceptie gebruiken, omdat dat betekent dat ze geen kinderen willen opvoeden. En zodra een meisje/vrouw zwanger is gaan de mannen er vaak vandoor. 
Halverwege de stadswandeling komen we in de aantal straten rondom het plein bij de Basiliek die helemaal volstaan met geparkeerde taxi's. En op het plein worden continue een soort rotjes en tienklappers afgestoken. Na navraag blijkt dat de taxichauffeurs demonstreren voor betere werkomstandigheden.  Behalve het vuurwerk gaat dit in alle harmonie. Er is een filmcrew en er lopen verspreid door de stad gewapende politieagenten, maar het gaat allemaal heel gemoedelijk. 
'S middags drinken we wat in het chicste hotel van Leon "Hotel el Convento". Een prachtig groot gebouw rondom een binnentuin met tafellakens in het restaurant en mooi aangeklede bediening. Hoewel we in onze korte broek binnenkomen worden we netjes geholpen en voor een soepje en Jamaicaanse limonade zijn we nog steeds maar een paar dollar kwijt. Voor Nicaraguaanse standaarden vrij duur, maar nog steeds niet vergelijkbaar met Europese prijzen. 
Ook bezoeken we het "Museo de Arte Fundacion Ortiz-Guardian". Wat alleen voor het prachtige gebouw de moeite waard is, maar waar een zeer gevarieerde kunstcollectie hangt. Van locale kunstenaars uit Nicaragua, Honduras en Cuba tot Pablo Picasso en andere grote namen. 
Wat ik zelf erg grappig vind is dat de omschrijving in de reisgidsen een hele andere indruk geven van de steden in Nicaragua dan dat ik zie. Er wordt gezegd dat Leon een grote universiteitsstad is met vele kolonel gebouwen, maar dat is niet hoe ik het zou omschrijven. Waar ik bij aankomst de hele tijd zat te wachten op de grote gebouwen, bestaand Leon en Managua eindelijk meer uit een hele verzameling laagbouw. De meeste gebouwen zijn een soort bakstenen/betonnen bungalows met winkeltjes er tussen. En af en toe duikt er ineens een verweerd kerkje op. Maar weinig bezienswaardigheden die als landmark kunnen fungeren. 
Vanavond zijn er ook veel mensen op straat. Op weg naar het tentje waar we willen gaan eten stuiten we ineens op een grote parade. De mooiste studentes op een soort carnavalwagens, een fanfare en kinderen met hele vrouwen op hun schouders. Dat laatste behoeft wat meer uitleg: grote vrouwelijke poppen met lange jurken en lange haren (minstens 2x zo groot als de levende versies hier in Leon) die gebouwd zijn op een soort harnas worden over de hoofden van jonge jongens gedragen. Die lopen al dansend met deze enorme gevaren door de straten. Zo wordt het 100 jarig bestaan van de universiteit gevierd en er zullen nog vele parades en feesten volgen deze week, ook omdat de grote vakantie is aangebroken. 

Donderdag 27 november
Een van de dingen op ons verlanglijstje was het beklimmen van een vulkaan. Na lang twijfelen hebben we toch besloten om niet de 2-daagse tour naar El Hoyo of naar Telica (waar je ook echt het lava kan zien) te doen. We zijn allebei vrij sportief en kunnen best een eind hiken, maar dit hoogte verschil met 15 kg bagage op je rug vonden we toch iets te veel. Maar we hebben een goede plaatsvervanger gevonden: Cerro Negro.
Deze vulkaan is anders dan de anderen. Zoals de naam al zegt (zwarte heuvel) is het een grote zwarte berg wat lijkt op barbecue briketten. Uit de grootste heuvel komt alleen as en rook, waar bij uitbarsting (eens in de 10 jaar) uit drie kleinere bergjes er naast de lava en magma op borrelt. Onder begeleiding van Romica, een vrijwilliger bij Quetzaltrekkers (een non-profit organisatie die op deze manier geld bij elkaar sprokkelt voor straatkinderen in Nicaragua) vertrekken we in een grote pick-up truck met een groep van 15 backpackers naar de vulkaan. Eerst over de mooi geasfalteerde wegen van Leon, maar buiten de stad gaat de weg na 20 minuten over op een hobbelige, onverharde weg die nergens naar lijkt te leiden. Zo nu en dan komen we kleine huisjes met strak aangeveegde erven. Na een tocht van 50 minuten komen we aan in het reservaat waar we ons netjes in moeten schrijven. Dan worden we door de chauffeur afgezet onder aan de berg. En krijgen we een mega onhandig houten board in ons handen geduwd. Want na de tocht omhoog zullen we "Vulcano Boardend" naar beneden gaan!
Met de monsterlijke houten plank de monsterlijke houten plank onder ons arm zetten we voet op de zwarte berg. De tocht begint over een soort trappertjes, maar later banen we ons een weg door de zwarte stenen en klauteren we omhoog. Best lastig als je dat zware board met je mee moet zeulen... Maar het is het waard. Vanaf halverwege hebben we al prachtig uitzicht over de omgeving en worden allen vulkanen in de omgeving aangewezen. Waarvan Telica toch wel de indrukwekkendste is. Deze actieve vulkaan is ook van deze afstand best indrukwekkend met de dreigende rookpluim er boven! Bijna boven moeten we in de brandende zon over een windige smalle kam lopen en dan komen we aan bij de plek vanwaar we naar beneden zullen boarden. We hijsen ons in kleurige overalls met goggles en lopen naar de punt van vertrek. Punt van vertrek?! Ik zie best waar wij nu staan en ik zie ook de voet van de vulkaan, maar het stuk daartussen kan ik na de rand van het plateau niet zien... Is het inderdaad zo steil als dat het van beneden leek?!
In twee groepen moeten we omstebeurd na het vlagsignaal van Romica met ons kont op het board gaan zitten, het touw tussen onze voeten goed vastpakken en ons naar beneden laten glijden. Okee, na een klein schietgebedje en nadat ik reeds 3 mensen voor mij over de rand heb zien verdwijnen laat ik me ook voorzichtig over de rand glijden. Nou ja, glijden... Ik kom nauwelijks voor uit. Net over de rand kan ik dan de rest van m'n route zien en zie ik dat iedereen mooi in een rechte lijn beneden is gekomen. Best steil maar zeker niet erger dan een zwarte piste. Ik zet m'n voeten op het board en met horten en stoten kom ik langzaam in beweging. Het gravel vliegt me om m'n oren en ik ben blij dat ik een goggle op heb en een sjaal voor m'n mond! Best leuk dit, maar echt spectaculair kan ik het niet noemen. Daarvoor had ik toch wat meer snelheid verwacht. En zo zijn er meer van mening. 
Gelukkig hebben we nog een tweede kans! Na een banaantje en een oreo klemmen we de boards weer onder ons arm en stappen we de berg weer op. Gelukkig is het inmiddels bewolkt, wat de tocht een stuk minder intensief maakt. Op de bovenste bergkam staat inmiddels wel echt behoorlijk wat wind, dus het laatste stukje wordt zo nog spannender... We bespreken met z'n allen nog even de beste tactieken: nog verder achter op het board zitten, voet een treetje hoger, goed naar achter hangen en aan het touw trekken. We zijn er klaar voor! En voor een begeven we ons weer over de rand en jawel! Dit keer gaat het met een leuke snelheid! Kelly staat al beneden op me te wachten voor actiefoto's, maar door de apenpakkies herkent ze me niet en ben ik beneden voordat ze de kans heeft mijn snelheidsrecord vast te leggen. 
Het hele Vulcano boarding avontuur wordt afgesloten met een hoog culinair maaltijd bij de ingang van het reservaat: men neme een wrap, daarop smeert men wat bonenpasta uit een pakje, daarop schept men een salade van mais, tomaat en paprika en men make het geheel af door een paar druppels hete saus en verkruimelde tortillachips. Heerlijk!

Vrijdag 28 november
Vanuit Leon vertrekken we nu naar de kust. Eerst nemen we een microbus naar Chimandega, waar we de hele stad te voet met onze backpacks op ons rug doorkruisen naar het andere busstation. Onze bus is er nog niet, dus nemen we op een stoeprandje plaats en aanschouwen we het ritueel wat openbaar vervoer heet. We gaan dit keer namelijk niet met een microbusje wat vertrekt zodra de 15 stoelen bezet zijn, maar met een van de vele vrolijk gekleurde ouder Amerikaanse schoolbussen. Zodra iedereen is uitgestapt verdringt iedereen zich voor de deuren en baant zich een weg naar binnen. Waarbij er een veelzijdigheid aan bagage wordt mee genomen. Manden en emmers vol met kleding en etenswaren, maar ook matrassen, fietsen, watertanks etc. Kleine dingen gaan mee de bus in en de rest wordt met de grootste zorgvuldigheid het dak op getild en daar nauwkeurig vastgelegd. Er wordt met veel respect met andermans spullen omgegaan. Als je denkt dat er niks meer bij kan in de bus, stappen er toch nog weer mensen bij. We hopen hartgrondig dat onze bus straks minder vol is, want 2 uur als sardientjes in deze hitte in een overvolle bus lijkt ons niet heel comfortabel. 
Wanneer onze bus komt lopen er meteen zo'n 6 andere backpackers op af. Gelukkig kunnen we rustig met z'n allen in de oude schoolbus stappen en kunnen we onze backpacks kwijt in de rekken boven de stoelen. Dan hoeven die gelukkig niet op het dak. Na ons stroomt de bus langzaam vol. Niet alleen met reizigers, maar minstens net zo veel mensen die eten, medicijnen of sokken verkopen. Het is een drukte van jewelste. Als je denkt dat je geen stap meer kunt zetten in de bus, lukt het deze mensen toch nog om met volle manden met warm eten en emmers met koude frisdranken en zakjes water door de bus te bewegen. Wat een bizarre ervaring is dit! Als de bus gaat rijden blijven ze eerst nog rustig door gaan, maar na een klein blokje door de stad stopt de bus even en stappen de verkopers uit. Dacht je nu rust te hebben, maar nee hoor. Midden in het gangpad gaat een man staan prediken over al het goede van Jezus Christus. Maar het eind van het verhaal: Christus is het antwoord op alles, maar als hij het niet op kan lossen dan heb ik hier een aantal medicijnen die je van vervelende klachten af helpen...
Op weg naar het strand rijden we over een asfaltweg van zeer goede kwaliteit. We zien veel,groen om ons heen en hier een daar een betonnen huisje met dakpannen of een golfplaten dak. De erven zijn netjes aangeveegd en mensen lijken hier in prima omstandheden te leven. Meer naar het strand toe veranderen de huisjes in bamboe huisjes met een dak van gedroogde palmbladeren. Echt tropisch! Op elke plek waar minstens 3 huisjes bij elkaar staan wordt luid getoeterd (met een toeter uit de catagorie misthoorn) om aan te kondigen dat de bus er is. Soms komt er dan vanuit onverwachte hoek iemand aan rennen met een mand of een zak die ook graag nog mee wil. 
Juiquililo is een klein vissersdorpje aan de kust. We hebben gister even gebeld om te reserveren, want dit werd geadviseerd vanuit de reisgidsen "omdat er in deze regio maar 2 hostels zijn die ver uit elkaar liggen en het is vervelend als je voor een dichte deur staat". Maar op de weg vanuit het dorpje naar het strand zien we toch echt een heel rijtje Rancho's en hospedaje's langskomen. Bij de laatste geeft de busboy aan dat we er hier uit moeten en samen met de andere backpackers staan we vervolgens aan de rand van deze stoffige onverharde weg. Rancho Tranquillo is, zoals de naam al zegt, een rustig hostel bestaande uit verschillende bamboe hutjes. Je komt binnen via een grotere hut waar de keuken, eettafel en kantoor in zijn onder gebracht.  Daarna volgt de dormitorio en 4 2-4 persoons cabins, sanitair gebouwtje en aan het einde van het stukje land, aan het strand, en grote overkapping met bar en hangmatten! Hier ontmoeten we Tina, een 50-jarige Amerikaanse, oorspronkelijk uit San Fransisco, die hier nadat ze de hele wereld heeft afgereisd is neer gestreken op haar stukje paradijs. Inmiddels runt ze haar hostel al 9 jaar,samen met Mami (kokkin) en Isabel (functioneert als bedrijfsleider en fascilitair medewerkster). Tina zelf ziet er zo'n 20 jaar ouder uit, flink door de zon geweerd, schoor door de minstens 100 sigaretten die ze per dag rookt en staat op en gaat naar bed met een biertje in haar hand. Lichtelijk getroffen door Korsakov ontvangt ze met een warm welkom en open armen hier haar gasten. Het blijkt dat wij hier dit weekend zullen zitten met 14 meisjes van het Peace Corps, een Amerikaans stel, 2 Duitse vrijwilligers van het zeeschildpadden project, 2 Duitse geneeskunde studenten die in Leon een co-schap lopen en 2 Nederlandse jongens waar eigenlijk geen plek meer voor was, maar waar toch nog een plekje voor gecreëerd werd.
Het is een idyllische plek, zeker als je op het bruine strand staat. Vanaf daar kijk je over de uitgestrekte zee, met een prachtige zonsondergang en als je landinwaarts kijkt zie je overweldigend veel groene palmbomen en verschillende hutjes met palmbladeren daken. Het is als een tropische ansichtkaart. 
'S Avonds lopen we samen met de Nederlandse jongen en een Amerikaanse stel wat ergens anders overnacht naar Don Pablo. Hoewel we al wat laat zijn wordt er snel voor ons een plastic tafel met plastic stoelen op het keurig aangeveegde erf neergezet. Het "restaurant" staat op hun erf links naast hun huis en wordt van hun buiten-woonkamer gescheiden door slechts een hangmat. Don Pablo neemt onze bestellingen op (er is helaas geen vis meer dus voor iedereen gefriteerde kip met rijst en bonen) en neemt vervolgens plaats in de hangmat. Zijn 2 dochters zitten op de bank buiten naar een luidruchtige Spaanse series te kijken. Nadat moeder onze maaltijden heeft gemaakt en we met heerlijk koud bier zitten te smikkelen, kijkt het hele gezin geconcentreerd naar de serie. Geluid op standje 10 en ogen strak op het beeldscherm gericht. Het is een bijzondere ambiance, maar het smaakt heerlijk

Zaterdag 29 november 
Vandaag hebben we een heerlijke niets-doen-vakantie dag. Heerlijk lezen inde hangmatten in de schaduw met een koel briesje en voor de lunch lopen we over het strand naar Rancho Esperanza. Deze Rancho is 13 jaar geleden opgericht door een Amerikaans jong stel, dat hiermee een hele community heeft gebouwd. Het idee is hetzelfde als de Rancho waar wij verblijven, deze is een stuk groter. Hier verblijven de alternatievere backpackers en worden meerdere activiteiten uitgevoerd ten behoeve van de locale bevolking. De oprichters zijn nu zo rond de 35 jaar en hebben net hun eerste kind gekregen. Ze vertellen ons dat ze graag willen vertrekken naar Zuid-Amerika om daar iets vergelijkbaars op te bouwen, maar dan wat kleiner. De Rancho staat dus te koop... Voor slechts $350.000 (?!) mag je het de jouwe noemen. Nou ja, de jouwe? Het land is eigendom van de overheid, dus je koopt dus alleen de gebouwen en het concept. Wat overigens prima is opgezet. Maar als de overheid ineens bedenkt om bijvoorbeeld toch ressorts te gaan bouwen op deze paradijselijke plek, kan je vertrekken. Niet zo gek dus, dat het al een tijdje te koop staat...

Zondag 30 november
Vandaag zijn we gaan kayakken in Reserva Nuestra Padre Ramos. Onze gids Guillermo leidt ons eerst over een brede rivier met prachtig uitzicht op het regenwoud en tropische hutjes op de oever. Na een paar kilometer nemen we een zijstroompje en wordt het steeds smaller. Zo kunnen we goed de ingewikkelde kluwen aan door elkaar groeiende wortels van Mangrove families bekijken. Wanneer het zo smal wordt dat we bijna niet meer kunnen peddelen meren we aan bij een stukje kale oever. Bij het uitstappen zegt Guillermo dat we onze spullen inclusief schoenen in de kayak kunnen laten liggen, we gaan maar een klein stukje lopen. Na een paar meter door de modder en de wortels te hèbben gelopen vertelt hij uitgebreid over de mangrove bomen. We zien hier vooral de rode soort waarbij de stam niet in het water staat, alleen de wortels. Ook laat hij zien en proeven dat deze bomen goed tegen het zoute water kunnen wat bij hoog tij langs komt stromen, doordat ze dat uitzweten via hun bladeren. Daarna lopen we nog een stuk door. Nou ja lopen... Het pad gaat vrij steil omhoog met grind en losse steentjes en bloedhete rotsen aangezien we vol in de zon lopen. Daar zijn onze Nederlandse, Duitse en Amerikaanse poezelige voetjes niet op gemaakt! Maar het uitzicht boven maakt alles goed! Wijds uitzicht over groene boomtoppen, de kustlijn en de garnalenkwekerijen aan de voet van de heuvel waar we op staan. Gelukkig is hier wat schaduw dus kunnen we even bij komen.
In onze groep zitten 2 Amerikanen uit onze Rancho, maar ook een paar Nederlanders en Duitsers uit Rancho Esperanza. Thuis vroeg iedereen mij waarom we naar Nicaragua gingen, maar we zijn toch echt niet de enige! We zijn al bizar veel Nederlanders, Belgen en Duitsers tegen gekomen!
'S Middags gaan we met een groep travelers van onze Rancho bij Devon eten. Devon is een Amerikaan die inmiddels 4 jaar in Nicaragua woont en daar ultiem van geniet. Hij pas op een huis van een Canadees stel, die zelf hoogstens 1x per 2 jaar naar Nicaragua komen. Hij verkoopt armbandjes die z'n vriendin knoopt en zelfgemaakt ijs. Maar vandaag maakt hij Fishtaco's en worden we op ons wenken bediend. Op zijn veranda met een heerlijk koel briesjes en uitzicht over het prachtige strand zitten we te smullen!
Terwijl we zitten uit te buiken met Cookie-dough, vanille en pindakaas ijs in ons handen, kijken we geamuseerd naar de vissers. Het strand. Met zo'n 8 man wordt er een mega buitenboordmotor in een handkar naar de boten gereden en daarop bevestigd. Daarna worden de zware houten boten op rollende boomstammen naar de zee verplaatst. Dit gaat niet echt op de meest efficiënt manier: hoewel er 3 boomstammen liggen gebruiken ze er maar twee, waardoor ze telkens de boot even neer moeten leggen en heen en weer moeten lopen. Zo schiet het niet echt op en we krijgen haast te neiging om ze te gaan helpen...
Eind van de middag nemen we bij zonsondergang nog een heerlijke duik in zee. Morgen zullen we dit paradijs weer gaan verlaten...
Maandag 1 december
Weer in de hobbelbus, weer door Chimandega lopen naar het busstation aan de andere kant van de stad en daar in een microbus naar Estelí. Estelí is een wat modernere stad, met veel bouwwinkels en dergelijke voor alle (koffie)boeren in de omgeving. Het gevoel is hier ook wat stadser, nu wordt er niet alleen gekeken, maar worden er ook af en toe opmerkingen naar ons hoofd geslingerd. De stad is ontstaan als handelscentrum van de koffieboeren, die grotendeels van Duitse afkomst waren en met de locale trouwden. Zo nu en dan kom je dan ook mensen tegen die haast Europees lijken, met lichte huid en blauwe ogen. Door de koffiehandel is het een rijke stad geworden en dat merk je aan de prijzen. En aan de restaurants en koffietentjes. Die hebben een Westelijke uitstraling en zijn goed onderhouden. Maar verder is de stad niet heel bijzonder.  
Net als overal in Nicaragua wordt er van alles op straat gegooid. Maar behalve stoffig en slecht onderhouden in de kleinere straten is het hier niet vies. Overal in Nicaragua worden continu de vloeren en de tegeltjes voor de winkels gedweild en elke ochtend begint met het aanvegen van de straat. 

Dinsdag 2 december
De reden dat we hierheen gekomen zijn is niet de stad, maar Cañon de Somoto ten noorden van Estelí. Via Treehuggers hebben we een tour geboekt door deze kloof en zoals afgesproken arriveren we per schoolbus om 9.15 uur op de busterminal in het dorpje Somoto. De man van Treehuggers had niet gelogen toen hij zij dat we Henry wel zouden herkennen als we daar aan komen. Henry is een lange man met westerse trekken en een NYY pet op zijn hoofd. Vrolijk verwelkomt hij ons en neemt ons mee naar een taxi die ons, samen met zijn broer en 2 kinderen, naar zijn huis brengt enkele kilometers verderop. Henry blijkt alleen de middleman te zijn en bij zijn huis worden we voorgesteld aan Francisco, onze gids van vandaag. 
Uit een stapel oude schoenen mogen we een paar voor onzelf kiezen aangezien we door water zullen lopen en zwemmen en onze eigen schoenen daar niet voor gemaakt zijn. Daarna moeten we vast opgeven wat we willen eten als we terug komen. Dan gaan we op pad!
Gedurende 5,5 uur lopen we met zwemvesten aan door de kloof langs de rivier over de keien, op sommige plekken is het alleen mogelijk om te zwemmen en soms moeten we stukjes klauteren over de rotsen. En het is waanzinnig! De kloof is prachtig! Hoge rotsen, prachtige groene bomen en helder water. Halverwege komen we op de plek waar de Nicaruaanse rivier samen komt met de rivier uit Honduras (6 km ten noorden van waar we nu staan) en wordt het de Rio Coco een kilometers lange rivier door Nicaragua. Dan komen we op een punt waar we moeten kiezen: springen van 1 of van 5 m vanaf de rotsen in het volgende stukje van de rivier. We laten ons natuurlijk niet kennen en vinden dat we als we dit nu toch aan het doen zijn van de hoge moeten springen. 
Zo op het randje is het toch wel even slikken, maar als we even later in het water onder ons liggen moeten we concluderen dat het alles mee viel en dat we het zo nog eens zouden doen... Na een paar km komen we dan op net belangrijkste punt van deze Tour. We spitsen onze oren en wachten op een bijzonder verhaal. Wat blijkt: waar we nu over uit kijken is het plaatje op het 50 cordobas biljet. Haha! Maar mooi is het zeker.
Bij terugkomst bij Henry's staat er een heerlijke maaltijd van gebakken kippenpoot, rijst en bonen voor ons klaar. Zeer welkom na het geklim en geklauter.